Utanç Alevleri Nereden Yükseliyor?
İhmal edildiği, yargılandığı bir ailede, istismara uğradığı bir eve doğan çocuklar, bir savunma olarak öğrenirler utanmayı. Yaşamı sürdürme içgüdüsüyle ebeveyne kayıtsız şartsız güvenmeye mahkûm olduğu o zamanlarda, olanı biteni açıklamanın en güvenli seçeneği suçu kendinde bilmektir. Utanç yakıcı bir vurgu taşır: Daha başka olsaydım bunlar olmazdı.
Utanç alevlerinin nereden yükseldiğini görmek mühim. Dahası, yangını kimin başlattığını görmek. Mühim, çünkü böylece, başımıza gelenlerden, bize söylenenlerden bağımsız olarak taşıdığımız değeri savunma gücünü bulabiliriz kendimizde. Anne-baba dokunulmazlığı geçmişte kaldı. Kaçınılmaz sandığımız yazgımızı değiştirme fırsatı bu cümleye sığdırılmış sanki: Beni böylesine utandırman, benimle değil seninle ilişkili.
Zeynep Selvili
