Azılı Şefkat
Kendimize karşı şefkatli olmak kulağa güzel gelen bir fikirden ibaret değil. Zaman zaman, bizi harekete geçiren, iktidar ve yetkinliğin duygusu olan öfkenin de baş gösterdiği bir güdüdür şefkat. Nazik olduğu kadar azılı bir tarafı da vardır.
Şefkat üzerine söylenecek bir şey daha var: Şefkat, stres tepkisinin bir dönüşümüdür. Anında gelişen doğal bir tepki değildir. Ancak acıyı fark etmekle ortaya çıkacağı için, şefkat daima biraz empati kaynaklı stres ve biraz da fizyolojik stres tepkisi içerir. Acıyı görmek bizi zorlayabilir.
Ve zorlandığımızda pekâlâ görmezden gelebiliriz. Ama ille de görmezden gelecek yerde, görmeyi, yönelmeyi, yardım etmek için bir şeyler yapmayı da seçebiliriz. Nasıl yapacağımızı bilmesek bile… acıya ortaklık etme niyetiyle sorabiliriz: Nasıl yardımcı olabilirim? Acı, bağ kurmak için bir fırsattır. Ve bağ kurabilmek için o an kendi acımıza mesafe almamız gerek. Duygularımız önemli olmadığı için değil. Harekete geçebilmek için.
Şefkat bir yerde kendi dünyamızdan çıkmayı öğrenmektir. Çünkü harekete geçirmeyen acı, bir yüktür. İnsanı tüketir.
Zeynep Selvili
